miresmaeil jabarinazhad چند دوبیتی روی تصویر

رباعی و دوبیتی

       

اول جولای 2017 روز ملی کانادا

        

miresmaeil jabari رباعی و دوبیتی

سلام یاران
پائیز فصلی است که دو چشم انداز کاملا متفاوت در آغاز و پایان دارد و این تفاوت در نگاه شاعران و هنر مندان در طول تاریخ هنر و ادب کاملا محسوس است ،
هنرمندان به ویژه شاعران از دو دریچه کاملا متفاوت به این مهم نگریسته اند

پائیز در آغاز که با رنگ آمیزی برگ ها و بوته ها چهره و پیکر سبز طبیعت را با دلچسب ترین رنگ ها تزئین و رنگ آمیزی می کند و چشم انداز تازه ای از طبیعت را به نمایش می گذارد ، مورد ستایش قرار می گیرد اما رفته رفته هنگامی که شادابی و جلوه گری برگ ها و بوته ها از رخسار طبیعت چیده می شود و در نهایت همه زیبائیها و خوش رنگی ها به پوسیدگی ها و بی رنگی ها تبدیل می شوند اینجاست که نگاه و احساس شاعر و هنرمند را نیز از آنجائیکه همیشه تحت تائیر دنیای پیرامون خود است خواه نا خواه تغییر می دهد و پائیز مورد نکوهش و باعث ویرانی باغ و بوستان نامیده می شود
در دوران های اختناق و خفه گان و استبداد هنرمندان و شاعران این ویرانی ها و پوسیدگی ها و بی رنگی های طبیعت را در آثارشان به شیوه سمبولیک بهانه ای برای اعتراض به دولت مردان و تاریک اندیشان زمان که باعث پوسیدگی ها و ویرانی ها و در کل باعث بدبختی های جامعه و سرزمین شان شده اند قرار می دهند در رباعی ها ی پائیزانه و همچنین در غزل ها و قصائد پائیزانه این حقیر ، چشم انداز های پائیز در آغاز و پایان نیز از دو دریچه متفاوت به تماشا گذاشته شده است که امید است بپذیرید

ارادتمند
میراسماعیل جباری نژاد
م -اُدلی

************

* در سوگ دوشیزه دُردانه باغ *

آمدم باده بنوشم سر ِ میخانه باغ
ناگهان چشم من افتاد به ویرانه باغ

کو گلی ؟ نسترنی، یاسمنی در چمنی
تا ببینی سر ِ گل گردش پروانه باغ

پای هر نارونی ، یاسمنی پر پر شد
آه از این کشته دوشیزه یکدانه باغ

عشقبازی ِ گل و بلبل شیدا همه سوخت
مرده چشمک زن زن ، نرگس مستانه باغ

شده مخروبه زرد آن همه آبادی سبز
جغد در جغد شده وسعت ویرانه باغ

جغد ها کوخ نشین سر هر کوی و دمن
رفته از کاخ چمن دولت شاهانه باغ

هرج و مرجی شده در گنگره ی زاغ و زغن
غار غاریست در این مجلس بیگانه باغ

چشم ها چشمه خون است به یاس گل یاس
شده مجنون ، لب جو ، بلبل حنانه باغ

شده فانوس به فانوس شقایق خاموش
مانده در ظلمت خود صحن چراغانه باغ

نعش بابونه ناز است در آئینه جو
حیف از این دختر نازک تن ریحانه باغ

پای بید سر جو ، مرگ دوصد لیلی گل
کرده مجنون سر سرو بلبل فرزانه باغ

لشکر باد زده حمله به دارائی سبز
کرده خاشاک زمین دولت گلخانه باغ

طعمه ی گرگ خزان شد تن بابونه ناز
وای از این مرگ جگر گوشه یکدانه باغ

مژده ای مرغ چمن که از گذر گردش چرخ
نوبهار دگری سر کَشد از خانه باغ

آیه های تر ِ باران ، چکد از ابر بهار
تا دهد جلوه به این بی سر و سامانه باغ

ده زبان ، سوسن گل باز بروید لب جو
تا بگوید سر آب آن همه افسانه باغ

پیچ نیلوفر ناز از در و دیوار بهار
می شود جلوه گر و زینت کاشانه باغ

جان نیلوفرگل ، گرم بچسبد تن سرو
تا چشد شهد زمین دختر دُردانه باغ

چشم ها مات کند دامن گلدوز دمن
چشمه جاری شود از قعر نهانخانه باغ

نغمه در نغمه شود سمفونی دلکش باد
تا به رقص آورد آلاله ی جانانه باغ

نفس ِ باد به پیچد تن محبوبه شب
سینه ها پر شود از عطر گلستانه باغ

دل «اُدلی » بشود شور طرب خانه عشق
تا سراید غزلی سبز به شکرانه باغ

میراسماعیل جباری نژاد
م - ادلی
حنانه = بسیار ناله کننده ، نالان
لبلاب = نیلوفر صحرائی

ریحانه = هر گلی که خوشبو باشد = دسته ریحان
یاس = غم = اندوه
یاس = گل یاس
سوسن = گل ده زبان در ادبیات ما به خاطر شکل گلبرگ ها که مانند زبان است

لطفا در غزل زیر « موسا » را موسی بخوانید تا وزن شعر
فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن » نشکند
با سپاس

به آن بهار سبز قـبا که روزی از ورای برف و
بوران زمستان وطن سبز در سبز و رنگ در رنگ
ودر شکوفه بارانی از عـشق در کوه ها و دشت ها
و در جای جای ایران زمین به عـزا نشسته مان
جلوه گر خواهد شد تا عــطر دلـچسب زندگی ، عــشـق
و آزادی را در دل های « بی قـراران گـل » جاری سازد
***************************

* بی قـراران گل *

ا ی خوشا دلشده گان گل به گلستان آ یـد
خوش نوا بلبل بی تا ب به بستا ن آ یـد

هـودج سبز چمن پر شود از لاله سرخ
بر سر سوسن و گل مرغ خوش الحان آیـد

شاپرک بوسه زند برلب بابونه ناز
صف به صف سنبل خوش عطربه دامان آیـد

نسترن خیمه زند بر دل سر سبز چمن
بر سرِ دشت عـطش نم نم باران آ یـد

رود ها پر شود ازسـمفـونی دلکش آب
بر سرِ کوه و دمن لاله فـراوان آ یـد

رقص گل ، ساز صبا، قهقهه چشمه نوش
جشن عشق است که بر صحن بهاران آ یـد

یا سمن قـد کشد از سینه پهناور دشت
نغمه از حنجره ی مرغ غـزل خوان آ یـد

همره سوسن گل بلبل شیدای چمن
خوش نوا ، هلهله کن باز به بستان آ یـد

نقـد جان را به کف آرید وبه بازار آ ئـیـد
مژده قاصدک این است که جانان آیـد

بت فـرعـون زمان را همه آتش به زنید
که از فـراسوی زمان موسی عـمران آ یـد

با تو ای موسی من ای گل امیــد وطن
ظلم فـرعـونی اعـصا ر به پایان آ یـد

لـب تیغ تو زند بوسه به پیشانی شب
تا که ارابه خورشید فـروزان آ یـد

لب شمشیر تو بوسد رخ هر ا بـر سیاه
بر سر خرمن گل ابر چـه گریان آ یـد

غـزل نو بگو « اُدلی » که به فـردای وطن
گل آزادی ما باز خوش ا لـوان آیـد

* میراسماعیل جباری نژاد

م -ادلی

* سرود دریا *

* تقدیم به همه دریا دلان میهنم *

لب را به فغان بگشا با موج گران دريا
توفان بلا افكن در ظلم زمان دريا

صد قـا فله در بند است اي مظهر آزادي
گلبانگ رهائي را باري تو بخوان دريا

جنگل ز تو جان گيرد گلبانگ ز جنگل ها
پيوند تو و جنگل رازيست نهان دريا

من شعر تو را خوانم از دفتر باران ها
بر گوش كوير ستان در اوج بيان دريا

در معبر دشتستان چشمان قــناري ها
بر رقص قـرنفـل ها اينك نگران دريا

با وصل تو و دشت است در گستره هامون
مـيلاد شقايق ها در فصل خزان دريا

گيسوي سحابت را بر دوش فضا گستر
وانگا ه سفر بنما تا قلب كران دريا

برقي زن ورعدي كن آهنگ قيامت زن
بر دشت عطش افكن فرياد و فغان دريا

در گستره هامون سوزي زعطش جاريست
درياب تو احوال اين تشنه دلان دريا

آيات محبت را با بوسه باران ها
برصورت دشتستان اينك به نشان دريا

بـگـذ ا ركه بلدرچين در چين چمن زاران
صد جوجه به بار آرد در امن و امان دريا

بگذ ار كه پروانه گلبوسه به چيند باز
از روي شقا يق ها خوش رقص كنان دريا

بگذار كه بگشا يد صد سوسن آزاده
در گـنـگره ي گل ها ده گونه زبان دريا

بگذ ار به رقصد داس در وسعت گندم زار
بلبل به نوا آيد گل ها به عـيان دريا

بگذار كه بنشيند در گوشه ي هر خا نه
بر سفره هر انسان بوي خوش نان دريا

بگذار كه تنديس سوزان كويرستان
سرشار زگل گردد چون باغ جنا ن دريا

بگذار ز جان شويند زنگا ر اسارت را
با جوهر آزادي هر پير و جوان دريا

از چشمه چشمانم خون جگرم جاريست
در سينه دلي دارم بي تاب وتوان دريا

ديوانه تر از قـيـس ام ليلاي من آزادي
ليلاي مرا بـسـتان از چنگ ددان دريا

توفـنده ترازتوفا ن پيچيده چه خوش اينك
آوازه آزادي در گوش جهان دريا

خورشيد جهان تابم از پاي به سر ( ادلي )
آتش فكند شعـــرم در ظلم زمان دريا

ميراسماعيل جباري نژاد
م ـ ادلي 0dly

٭٭٭

ادلي = به معني آتشين در زبان آذري
قـيس = نام مجنون عاشق افسانه اي ليلي

****

بهار

بهار ، میلاد شقایق ها

سلام یاران ، شعر زیر را که در قالب مثنوی سروده ام در چهار پرده و 225 بیت است
از این که چشمان زیبا یتان را خسته و حوصله تان را پریشان نکنم چند بیتی از این مثنوی 225 بیتی انتخاب کرده ام به مناسبت نوروز و شکفتن دیگر بار عروس گل ها بر شاخساران اگر از خواندن تمام این مثنوی بهارانه خسته نمی شوید تشریف ببرید به صقحه دیگر فیس بوک ام با نام کاربری ( میراسماعیل جباری نژاد ) و آنجا بروید قسمت عکس ها و بعد آلبوم ها و در آلبوم ( شعله های عشق ) در قسمت اشعار نوروزانه و بهارانه روی عکس ( کودتا ی سرخ شقایق ها ) کلیک کنید ممنون از مهربانی ها من که از سرودن این مثنوی 225 بیتی نه تنها خسته نشدم بلکه رفع خستگی کردم تا چه در نظر شما افتد

آری طبیعت نمایشگاهی عظیم و شگفت انگیزی است که خالق هستی و آفرینش برای نمایش و دید اشرف مخلوقات خود به پا نموده است

عظمت و شکوه کوه های سر به فلک کشیده ، و وسعت بیکران اقیانوس ها ،سرسبزی و شوکت جنگل های سبز قبا، گل آذین دشت های سبز پوش عطر آگین ، آواز دلآویز قناری های عاشق در تجلی گاه شکوفه ها ، رقص عریان پروانه ها در بوسه چینی از رخسار عروسان چمن ، ترنم های دلنواز آبشاران ، نوای شر شر باران و همه و همه آیات سبزی هستند برای شکوفائی و شادابی و طراوت روح بزرگ انسان

آلاله جان گرفت ازپیوند خاک و با ران
میلاد گل مبارک بر فرد فرد یا ران
م - اُدلی

آری درک و احساس این همه زیبائی نه تنها روح را پالایش و به آن صفا و جلا می بخشد بلکه انسان را از درون در پیوندی نا گسستنی و تنگاتنگ با خالق زیبائی ها یاری می بخشد به عبارتی دیگردرک و احساس هر زیبائی از خلقت و طبیعت نقش پلی را می ماند که روح انسان را به درگاه خالق زیبائی پیوند می دهد و این پیوند شاید قوی ترین صافی و فیلتری باشد برای احیای پاکی ها از نا پاکی ها

پروا نه ها ی خوش پر گل بوسه ها به چینید
از روی سرخ گل ها با یا د گلعذ ا را ن
م –اُدلی

آری در این تالار پر نقش و نگار طبیعت زبان به ستایش این جلو ه های پر عظمت و پر شکوه هستی و خلقت می گشایم تا هم نوا با نوای روح بخش آبشاران و سرود شر شر باران ، با نغمه های دلنواز جویباران در صف آرائی عروسان بزک شده سبزه زاران ، زیر سایه های سرو ها ، صنوبر ها ، و بید مجنون های چتر افشان مجنون وار به حمد و ستایش خالق زیبائی ها بنشینم که این همه زیبائی ، نعمت و برکت بر اشرف مخلوقات خویش هدیه کرده است

هر لاله خود زما نی بوده است گلعذ ا ری
که از باغ زندگی چید گلچین روزگا را ن

میراسماعیل جباری نژاد
م - اُدلی

* چکیده ای از مثنوی بهارانه 225 بیتی ( کودتای ارتش سرخ شقایق )

* نوروزانه *

ای خوشا روز خوش نو روز شد
جامه در جان چمن گلدوز شد

ناله های بلبلان آواز شد
نو ترین روز زمین آغاز شد

روز میلاد طبیعت عید ماست
انقلاب سبز و سرخ لاله هاست

ای بهار ای جان فروردین سبز
دشت تو پوشیده با نسرین سبز

ای بهار ای شوکت اردیبهشت
ای تو را زیبائی صد ها بهشت

تخم گندم های زرین زیر کِشت
دشت ها در رنگ و بوئی از بهشت

نغمه های دلنشینی در فلوت
روی فرش سایه های شاه توت

شاه توت و جیغ جیغ سار ها
خوردن و نوشیدن از نی زار ها

وه چه خوش بشکفته در تالار آب
دختر نیلوفر بی خار آب

ساز باد و جشن گل باران آب
روح من غلتیده در دامان آب

تار باد و موج های نرم آب
لشکر نیلوفران در پیچ و تاب

رقص در رقص آمد اما بی حجاب
دختر نیلوفر زیبای آب

کرده مستم بر لب ایوان آب
رقص این دوشیزه عریان آب

ای خدا ای آشنای نا شناس
هدیه گلدسته ها را صد سپاس

هر طبق زنبق نمای روی توست
اطلسی خال خوش ِ هندوی توست

در شکفتم ز این همه گل پروری
مانده ام در حیرت و نا باوری

نقش روی سنگ ها گلسنگ هاست
دیده ها در جلوه گاه رنگ هاست

این همه خوش ، نقش را نقاش کیست ؟
نقش ها در روی گل از بهر چیست ؟

ای خوشا بر این همه خوش منظری
طرحی از نقاشی و صورت گری

دیده من همچو نقاشی ندید
عکس گل را این چنین زیبا کشید

این همه نقش خوش الوان کار کیست
این همه نقش و نگار آثار کیست ؟

باغبانی دارد این بستان گل
صف به صف آرایش دامان گل

ای خدا ای عشق بی پایان من
ای زلال چشمه ی ایمان من

هر گل ِ خود رو ، نشان مهر توست
هر نشان آئینه دار چهر توست

هر گل وحشی نشان اهل توست
این همه وحشی جهان اهل توست

ای خوشا با ساق گل همبستری
چیدن گلبوسه از نیلوفری

بینم اندر لای سبز شاخسار
قطره ای از خون بلبل نوک خار

این نشان عشق بی سامان اوست
درد عشق و عاشقی درمان اوست

آه از این رفتار بد کردار گل
خون بلبل می چکد از خار گل

ای بسا دیوانگی دنیای اوست
این همه گل یک به یک لیلای اوست

یاد خون « بابک » است و قله ها
انقلاب سبز و سرخ لاله ها

کرده در پهنای قله بی صدا
ارتش سرخ شقایق کودتا

داده بر آزادی ایران ما
خرمن آلاله ها را خونبها

شعر باران و سرود شاد رود
نشر سرخ لاله ها و یاد بود

شعله داغ شقایق در تنم
طوطی شیرین زبان گلشنم

قاصدک این مخبر نازک پرم
اولین و آخرین پیغمبرم

دین ما آری همان دین خداست
رقص عریان گل نسرین ماست

مار پیچ جو یباران جاده ام
سفره گلسنگ ها سجاده ام

مسجد نو ساز من از گنبد گل
هم نماز ناز من بالا قـد گل

در عبادت گاه گل افشانی ام
جای مُهر لاله بر پیشانی ام

بت بت آلاله ها در معبدم
بت پرست لاله ی زیبا قـدم

بعد مرگ از نعش سرد پیکرم
می دمد صد شاخه ی نیلوفرم

خیزد از خاکستر من لاله ها
می چکد از لاله ها بس ، ژاله ها

سر کشد از سنگ فرش بسترم
آتش ِ آلاله ی خاکسترم

مشعل عشق تو اُدلی بر قـرار
تا ابد در شعله دان روزگار

میراسماعیل جباری نژاد
م - اُدلی