میراسماعیل جباری نژاد - بهار پائیزانه ما

بهار پائیزانه ما *

قاصدک مژده خوش آورد بهار است ، بهار
فصل دلدادگی و قول و قـرار است ، بهار

خبر آورد که عـید آمد و نوروز دگر
لاله مشعل کش هر جوی کنار است ، بهار

فصل بشکفتن گل های اقاقی هاست
انقلاب خوش شمشاد و چنار است ، بهار

پونه چادر زده در طول لب چشمه آب
یاسمن پای چمن سبزه نگار است ، بهار

سر هر دشت و دمن سوری گلگون رخ ناز
صف به صف شعله کنان هم چو قطار است ، بهار

دامن مخملی زنبق خوشبوی چمن
وه ، که در اوج هـنر نقش و نگار است ، بهار

چه ثمر ؟ از خبر قاصدک ناز ک پر
که سپیدار چمن چوبه دار است ، بهار

گر چه شد موسم بابونه و آلاله و یاس
دست جبار خزان بر سر کار است ، بهار

گوشه در گوشه این گلشن آلوده به خون
جان افتاده صد لاله عـذار است ، بهار

بلبلان در قفس و چلچله ها در غربت
ده زبان ، سوسن گل بر سر دار است ، بهار

نای هر مرغ شباهنگ خوش آواز چمن
هدف خونی صد نیزه خار است،بهار

نشنوم سمفونی قهقهه چشمه نوش
نای هر چشمه پر از ناله و زار است ، بهار

شبنم نقره ای نرگس گریان چمن
اشک هر روزه ی این چشم خمار است بهار

بوسه گاه لب پروانه نشد کاکل گل
روی هر شاخه پر از گرد و غـبار است ، بهار

پر و بال خوش پروانه دیوانه گل
همه با خون جگر نقش و نگار است ، بهار

جام آلاله تهی زآن همه گلباده عـشق
لاله با داغ جگر گنج حصار است ، بهار

بسته توفان بلا درب شراب خانه باغ
باغ ، بی نرگس و بی باده گسار است ، بهار

ناله در ناله بر آید ز نهان خانه باغ
سر هر نارونی داد هَـزار است ، بهار

لب هر سوسن آزاده شیرین سخنی
بسته با زخم دو صد سوزن خار است ، بهار

روزگار خوش هر شاپرک نور پرست
بد تر از ظلمت شب تیره و تار است ، بهار

رنگ سرخ لب لبلاب لب چشمه نوش
قـطره ، خون جگر داغ انار است ، بهار

نو عـروس لب جو ، دختر بابونه ناز
هله با دیده تر، ترک دیار است بهار

خوش نوا بلبل شوریده و چهچه زن باغ
اینک از دشت و دمن پا به فـرار است ، بهار

دل هر شاپرک خوش پر و رقاصه گل
زیر بار غم گل تحت فشار است ، بهار

دل « اُدلی » شده چون زرد ترین برگ خزان
بگو اینک تو بهار این چه بهار است ، بهار

میراسماعیل جباری نژاد
م - آدلی