میراسماعیل جباری نژاد- سلام بر حافظ

* بر سـر تربت ما چون گـذری همت خواه
که زیاتگه رنـدان جهان خـوا هـد بود

* حافـظ *

* سـروده شده در آ رامـگا ه حا فــظ *

* سـلا م بـر حا فـــظ *

ا ی دل غـم زده بین تا به کجا آ مده ام
بر سر ِ تربت سلطان وفا آ مده ام

حا فـظ ای بحر صفا بلبل گلزار غـزل
به سـر کوی تو با شور و نوا آمده ام

شهریار غـزل ای زینت گلخانه عـشق
من در این بحر جلا غـرق صفا آمده ام

با گل میخک و با زنبق و آلاله ی نو
با عـروسان چمن پیش شما آ مده ام

ذره ی نورم وبس، وه که چنین رقص کنان
به تجلی گه خورشید ولا آ مده ام

دم به دم نقـل سرشکم چـکـد از چشمه چشم
به قـد م گاه تو با چشم سخا آمده ام

شهر « یار » تو کجا خاک سرای تو کجا
قـسمتم بین ز کجا تا به کجا آ مـده ام

میخک خاک تو را شبنم چشمان من است
خـوش ، که با دامنی از نـقـل وفا آ مـده ام

من به خوناب دل امروز وضو می گیرم
که به آ رامـگه نور و صفا آ مـده ام

این همان گلشن عـشق است که خوابش دیدم
شکر ایزد که در این قـصـر جلا آ مـده ام

به سر خاک تو ای میـر تجلـی گـه عـشق
جون هـَزار سحری نـغمه سرا آ مـده ام

سـینه آ تـشکـده شد چشم گهر بار به بار
سـر به پا « ا ُ د لـی ام » و بهر شفـا آ مده ام

میراسماعیل جباری نژاد
م - اُدلی

هـَزار = بلبل
ا ُدلی = آ تشین در زبان آذری
و تخلص شعری بنده
*****