میراسماعیل جباری نژاد - خظ پایان و آغاز غـزل

* دو غـزل دیگر   از استـاد و شا گرد *
* 1   -  از اسـتـاد غـزل *

خواجه  حافـظ

خیـز و در کاسه زر آب طربناک انداز
پیشتر زانکه شود کاسه زر خاک انداز

عاقبت منزل ما وادی خاموشان است
حالیا غـلـغله در گنـبـد افلاک انداز

به سر سبز تو ای سرو که چون خاک شوم
ناز از سر بنـه و سا یـه برین خا ک انداز

چشم آلوده نظر از رخ جانان دور است
بر رخ او نظر از آ یـنه پا ک انداز

دل مارا که ز ما ر سر زلف تو بخست
از لب خود به شفاخانه تر یا ک انداز

ملک این مزرعـه دانی که ثبا تی نکند
آ تشی از جگر جام در املاک انداز

غـسل در اشک زدم که اهل طریقـت گویند
پاک شو اول و پس دیـده بر آن پا ک انداز

یارب آن زاهـد خود بین که به جز عـیب نـدیـد
دود آ هیش در آ ئینه ادراک انداز

چون گل از نکهت او جامه قـبـا کن حا فـظ
وین قـبا در ره آن قا مت چا لاک انـداز

* خواجه حا فـظ *

*********************
غـزلی از شاگرد کوچک حواجه
* میراسماعیل جباری نژاد
م - ادلی

* خـط پایان و آغاز غـزل *

خا مـه = قـلـم

خامه بر عـشق بزن شعـر به اعجا ز ا ند ا ز
مشق پایان غـزل باز به آ غـا ز ا نـد از

با ل اندیشه به رقـص آ ر سر ِ قا ف ادب
روح سیمرغ غـزل نا ز به پر وا ز ا ند ا ز

غـنچه از پرده برون گشت به تالار چـمن
چـشم نر گس به تما شا ی گل نا ز ا ند ا ز

بلبلا ن را خبـر از باغ گل و سوسن کن
نغمـه در حـنـجـر ه ی مرغ خوش آ وا ز ا ند ا ز

بر سـر ِ گل بـنشا ن مرغ غـزل خوان چمن
شـور عـشـقـی به دل عا شق دلـبـا ز ا ند از

قـد م آ هـسـته بیا تا سر خلوتـگه دوست
دست دل بـر کمـر ِ دلـبـر طـنا ز ا ند از

پا ی جان بـد رقـه کن تا به طرب خا نه عـشق
نـغمـه در زیـر و بـم پـرده شـهـنا ز ا ند از

می کـشـد حسرت رو بوسیت این عا شق مست
نـظری حا ل بر این حال نـظر با ز ا ند از

د یـده دل بـگشا سوی تما شا گه را ز
سا غـر مـی به خـم حا فـظ شیرازانداز

حـلـقـه گوش بکن پـنـد شـهـنـشـا ه غـزل
مـشق عـشقـت به ره شا عـر ممتا ز ا ند از

جا م دل پر بکـن از باده سکر آور یا ر
بلبل گلشن دل نا ز به آ وا ز ا نـد ا ز

شـیـهـه تـوسن عــشـقـت کـشـیـد « ا ُدلی » که بیا
خـط پا یان غـزل با ز به آ غـا ز ا نـد ا ز

مـیـر اسماعـیـل جبـا ر ی نژاد
م - ادلی
کا نادا
****