میراسماعیل جباری نژاد ، بی قـراران دریا

لطفا موسا را  موسی  بخوانید تا وزن شعر نشکند


* بی قـراران دریا *

قا صدی از سفـر عــشـق خوش آوا آیـد
که فـلـق نور فشان از پی یـلـدا آ یـد

نور باران به شود سینه سینائی عــشـق
آن زمان موسی ما با یـد بیضا آ یـد

نعره در نعره فکن گریه کن ای ابر بهار
که کران تا به کران لاله به صحرا آ یـد

بـشکـفـد زنبق نو از تپش نبض زمین
فـصل عـریان زمان باز گل آرا آ یـد

چشـمه فـواره زند بر صف آرایش گل
بر سرِ سوسن نو مرغ خوش آوا آ یـد

به گل آذین بشود صحن حریرین چمن
از رگ بطن زمین چـشمه به غوغا آ یـد

نکـهت عــشـق به پیچد به گلستان وطن
و از صبا نکهت جان بخش مسیحا آ یـد

بر لب دشت عـطش بوسه باران به زند
بر صف لاله نو بلبل شـیـد ا آ یـد

ای کویر عـطش ای قامت تفتیده خـلق
سینـه ی سوخته بگشا ی که دریا آ یـد

به چه آ واره این دشت بلا ئی مجنون
حجله آ ذ ین بکن ای قـیس که لیلا آ یـد

به تما شا ی تو ای میر تما شا گه عــشـق
ز سـر ا پــر ده ا فـلا ک ثــر یا آ یــد

نغمه خوش بـزن ای « اُدلی » اقـلـیم ادب
که به بستان وطن آن گل رعـنا آ یــد

اُ د لی = به معنی آ تشین در زبان آ ذری
میـراسما عـیـل جبـا ری نژاد
م - اُدلی
******