میراسماعیل جباری نژاد ، فافله سالار هنر

* آتش آن نیست که از شعله او خندد شمع
آتش آن است که در خرمن پروانه زدند
حافظ

***

در شمار ار چه نیاورد کسی حافظ را
شکر کان محنت بی حد و شمار آخر شد
حافظ

* قافله سالار هنر *

توئی آن چهچه ی بلبل گلزار هنر
طوطی خوش سخن جنگل اسرار هنر

شده دیوان تو سرسبزترین گلشن عشق
به گل ِ شعر تو آذین شده رخسار هنر

غزلت ترجمه ساده عشق ازلی ست
که شده دکلمه در صحنه تالار هنر

مشق عشقم همه از کلک زر افشان تو باد
تا کَشم نغمه ای از حنجره ی تار هنـر

سوسنستانی و با نغمه مرغان سحر
و فریـبائی ِ هر نرگس خمار هنر

ده زبان سوسن آزاده ی سبز ادبی
که شدی یکه سخنگوی چمن زار هنر

خوش تر از دسته گل یاسمنی در چمنی
که دهی رایحه بر پهنه گلبار هنر

و غزال غزل سینه کش کوه ادب
خوش ترین منظره در منظر کهسار هنر

عطر سکر آور عشقی به گلستان ادب
و گل آویز خوش ِ طره طرار هنـر

خلوتم پر شده با شور غزل های شما
ای تو دل چسب ترین نغمه سیتار هنر


تاج زرین غزل نور فشان قرن به قرن
هم چنان جلوه کنان بر سر سردار هنر

خیز نیلوفر شعر ِ تو به نازم ، ای گل
که کَشد سبزی عشق تا سر دیوار هنر

فوج مرغان چمن این همه شوریده سران
جرعه نوشان خوش نرگس خَمار هنر

سبد پر گل باغ غزلی عطر افشان
و به بازار ادب شاعر عطار هنر

مانده در لوح زمان نقش دلآرائی تو
شده سر خط وفا ، این همه آثار هنر

چشمه شعر و شعوری وسرود خوش عشق
شاهکاره ، همه آثار تو در کار هنر

چلچراغ غزلت نور فشانی ابدی است
واژه در واژه چراغ است به طومار هنر

شده تن پوش تنت ، مخمل گلدوزی عشق
که دهد جلوه براین پیکر گلـدار هنر

کاروان ره عشق آمده پا بوسی تو
قافله قافله ، ای قافله سالار هنر

شده آرامگه ات قبله رندان جهان
بشنو چاووشی عشق از لب زوار هنر

تاج خورشیدی سلطان غزل تابان باد
تا به ریزد زری از نور به دربار هنر

مانده در دائره ی شعر دلآویز شما
هم چنان چرخ زنان چرخه پر گار هنر

به ثنای تو نویسم غزل پر هنری
تا شوم قطره ای از جارش جوبار هنر

عصر ما خواجه همان عصر ستم دینی توست
که زنندآتش کین بر تن گلدار هنر

سر هر شاعر آزاده شیرین سخنی
شود آویزه صد حلقه خونبار هنر


شده ناموس هنر محرم نامحرم عشق
همه اغیار دغل باز شده یار هنر

حرم پاک ادب بزمگه بی ادبان
آه از این بی خردان ِ شر و اغیار هنر

سر هر کوچه شعر و لب هر کوی ادب
دسته در دسته ببین گله بیمار هنر

این همه بی هنران فخر زمانند ، اگر
همه فردا چو خسی روی لجن زار هنر

به پشیزی نخرم هر اثر بی هنری
گر شود شاخ نبات سر ِ بازار هنر

سر ِ بازار زمان دسته گل کاغذی اند
این همه خاک و خس و هم لجن وخار هنر

آخر ای حافظ شیراز از آن عصر ستم
تو بماندی و غزل های گران بار هنـر

گر تو شاهنشه عشقی به سرت تاج غزل
منم آن حافظ « اُدلی » دل دربار هنر


میراسماعیل جباری نژاد
م - ادلی

پا نویس ها
اُدلی = به معنی آتشین در زبان شیرین آذری
سوسن = گل ده زبان و سخنگو در ادبیات فارسی
کلک = قلم = خامه
غزال = آهو
سکرآور= مستی بخش
سیتار = از آلات موسیقی هند که نوائی جانسوز دارد
ثنا = مدح = وصف
طومار = نامه دراز = دفتر = صحیفه
خمار ( خممار ) = می فروش
چاووش = پیش رو آواز خوان کاروان ویا قافله ای که به زیارت می روند
چرخه = هر چیز که شبیه چرخ باشد ، گردش روزگار ، آسمان( در قالب کنایه )
پشیز = پول کم ارزش = سکه سیاه مسی
شر = بد کار - فاسد
اغیار = دیگران = بیگانگان
حافظ = دربان = نگهبان = از بر دارنده و حفظ کننده
میراسماعیل جباری نژاد
م - آدلی
***